معرفی شنگ و خواص درمانی آن - بهترین وبلاگ

به گزارش بهترین وبلاگ، گیاهی است علفی و دو ساله با ساقه ای به ارتفاع حدود 30 سانتی متر گاهی موارد بیشتر که ساقه اش در ناحیه زیر کاپیتول ها کمی متورم جلوه می نماید. برگ های آن به رنگ سبز تیره، ساقه آغوش، موجدار، باریک و نواری شکل و

نویسنده: صمصام صانعی

شنگ گونه های مختلفی دارد وحشی و پرورشی که بعضی از گونه های آن در ایران نمی رویند. در اینجا به نام علمی و تعیینات مربوط به یک گونه وحشی شنگ که خواص دارویی دارد اشاره شده است. ضمناً گونه پرورشی شنگ در شمال اروپا در بعضی از مزارع کاشته می گردد. گیاهی است علفی و دو ساله با ساقه ای به ارتفاع حدود 30 سانتی متر گاهی موارد بیشتر که ساقه اش در ناحیه زیر کاپیتول ها کمی متورم جلوه می نماید. برگ های آن به رنگ سبز تیره، ساقه آغوش، موجدار، باریک و نواری شکل و کاپیتول های آن زبانه ای و زرد رنگ می باشند.

نام علمی:

Tragopogon pratensis L.، نام فرانسه Salsifis و نام انگلیسی آن Salsify می باشد. نام های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، شنگ، آلاشنگ، اسلیخ، لحیه التیس و ذنب الخیل نامیده شده است.

تیره گیاه:

کاسنی Compositae

نوع گیاه:

بوته

تعیینات ظاهری:

گیاهی است علفی و دو ساله با ساقه ای به ارتفاع حدود 30 سانتی متر گاهی موارد بیشتر که ساقه اش در ناحیه زیر کاپیتول ها کمی متورم جلوه می نماید. برگ های آن به رنگ سبز تیره، ساقه آغوش، موجدار، باریک و نواری شکل و کاپیتول های آن زبانه ای و زرد رنگ می باشند. میوه اش خاکستری مایل به سبز و منتهی به یک دسته تار سفید مایل به بنفش است و محتوای میوه دانه های کمی خمیده، قهوه ای رنگ، دراز، شیاردار و دو سر نوک تیز می باشد.

طبیعت:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد و خشک است.

رویش جغرافیایی:

اغلب در نواحی مدیترانه، منطقه ها مرطوب و زمین های رُسی اروپا و در ایران بیشتر در استان های شمال غربی انتشار دارد. ضمناً به صورت پراکنده در بعضی از استان های دیگر هم یافت می گردد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در شنگ:

آب، پروتئین، مواد چرب، هیدرات های کربن، کلسیم، فسفر، آهن، پتاسیم، تیامین، رایبوفلاوین، نیاسین و ویتامین های A و C در آن تعیین شده است.

بخش مورد استفاده:

برگ و عصاره ای که پس از بریدن برگ ها از آن خارج می گردد (قندرون).

نحوه مصرف:

برگ را به صورت دم نموده یا جوشانده، له شده برگ تازه را به صورت ضماد و برگ خشک شده را به صورت گرد استفاده می نمایند.

خواص درمانی شنگ:

بندآورنده خونریزی و ضد اسهال های خونی و صفراوی، التیام بخش زخم معده و خارج نماینده سموم از بدن، تقویت نماینده معده و جهاز هاضمه و اشتهاآور، برطرف نماینده اختلالات کبدی و تنظیم نماینده قند خون، نرم نماینده سینه و خلط آور، تصفیه نماینده خون و مغذی، قابض و خارج نماینده آب جمع شده در بدن، ضد احتقان کبد و مفید برای روماتیسم می باشد. ضمناً برای بیماری های ریوی، خونریزی از سینه، سوزش در معده و مری، ترش کردن و بیماری های جلدی (درماتوزها) هم مفید است. در استعمال خارجی گرد برگ گیاه التیام بخش زخم ها و جراحت های کهنه می باشد.

تذکر:

استفاده از آن برای اشخاص تک کلیه ای و افرادی که کلیه ضعیف دارند مضر می باشد.

منبع مقاله :

صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.

منبع: راسخون