پناه بر نقاشی ، در ستایش احمدرضا احمدی که هیچگاه از زیست هنرمندانه دست نکشیده - بهترین وبلاگ

به گزارش بهترین وبلاگ، نمایشگاه نقاشی های احمدرضا احمدی شاعرکه این روزها در گالری اُ دایر است از استمرار کار هنرمندی خبر می دهد که به جز هنر راهی برای اعلام حیات ندارد و به رغم کهنسالی و دست وپنجه نرم کردن با بیماری های بسیار همچنان به کار هنری مشغول است.

بهترین وبلاگ-مرتضی کاردر: هنرمند چشم اندازهای تازه ای را برای دیدن پیش چشم مخاطبان می گذارد و چشم اندازهای تازه است که دنیا مخاطبان را تغییر می دهد و هنرمند را متمایز می نماید. اما شاید کار هنرمند همیشه تغییر دنیا مخاطبان خود نباشد. هنرمند از آنجا که راهی جز بیان خود به وسیله هنر ندارد، گاهی وقت ها به وسیله هنر اعلام حیات می نماید.

شاید آنچه هنرمند را متمایز می نماید کوشش او برای زندگی کردن و زنده ماندن به وسیله هنر است، حتی اگر قالب عوض کند و در پی شکل های بیانی تازه باشد، چرا که گاهی به اقتضای حال ناگزیر است از اینکه شیوه های گوناگون را آزمون کند. گاه ممکن است این آزمون ها در سال های جوانی اتفاق بیفتد، گاه در سال های پختگی و پس از طی تجربه های گوناگون.

• گالری گردی در سومین هفته شهریور | بزرگ ترین مجموعه آثار حسن روح الامین روی دیوار می رود
• نمایشگاه یک آن به میزبانی مجموعه راگادید گشایش می یابد

احمدرضا احمدی شاعر است. یکی از مهم ترین شاعران شعر نو فارسی است که آغازگر موج نو شعر نو در دهه40 بوده و تأثیر بسیاری در تغییر روند نوگرایی در شعر فارسی داشته است. پس از آن نیز سال ها یک تنه بار موج نو را به دوش کشید و استمرار او سبب شد که شعر موسوم به موج نو در تاریخ شعر نو فارسی تثبیت گردد.

شعر، به تنهایی، برای ماندگاری نام احمدرضا احمدی در تاریخ ادبیات ایران کفایت می نماید. اما وقتی حیات حرفه ای او را در 60سال گذشته مرور می کنیم به حوزه های گوناگون می رسیم.

مجموعه ای از برترین آثار موسیقی ایرانی در دوره مدیریت او در کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان منتشر شد. موسیقی هایی که هنوز هم شنیده می شوند و اتفاقاً در سال های اخیر به مدد شبکه های اجتماعی با اقبال دوباره نسل جوان روبرو شده اند. او نخستین کسی است که در همین دوره پای شاعران معاصر را به استودیو باز کرد و از آنها خواست که شعرهایشان را با صدای خودشان بخوانند. هرچند که هیچ گاه صدای خود را در این صفحه ها ثبت و ضبط نکرد.

با این همه، در دهه های60 و 70 با صدای خود شعرهای نیما یوشیج و سهراب سپهری و قیصر امین پور و دیگران و مجموعه ای از شعرهای خود را خواند و الگویی تازه از قرائت شعر به دست داد. نقش او در ویرایش و سامان دادن به مجموعه کتاب های موسیقی از دیگر کارهایی است که کمتر به آنها اشاره شده است.

احمدرضا احمدی در سال های جوانی در شماری از فیلم های سینمایی نیز بازی نموده است که معمولاً خودش نیز کمتر از آنها یاد می نماید، شاید آنها را اقتضای سال های جوانی می داند. اما فارغ از بازیگری نمی توان تأثیر او را بر کارگردانان بزرگ سینمای ایران مثل مسعود کیمیایی و امیر نادری و حتی عباس کیارستمی انکار کرد، که دوست و همنشین سالیان آنها بوده است. مثلاً امیر نادری در یکی از آخرین گفت وگوهای خود به نقش معین کننده احمدرضا احمدی در فیلمسازشدن خود اذعان نموده است.

لیست کارهای گوناگونی که در هنر و ادبیات امروز نموده بسیار است و خیلی از آنها جایی ثبت و ضبط نشده یا در دسترس عموم قرار ندارد مثل گفت وگوهایی که با بزرگان فرهنگ و ادبیات و هنر ایران انجام داده است. در همه این سال ها احمدرضا احمدی در مقام شاعر همچنان حاضر بوده و بی وقفه مجموعه های خود را منتشر نموده است. پس از دهه80 که شعرهای او از اقبال عمومی بیشتری برخوردار شدند، دفترهای بیشتری از او به انتشار رسید.

علاوه بر این، در مقام شاعر و نویسنده بچه ها و نوجوانان نیز کتاب های بسیاری ارائه کرد. در سال های اخیر چند رمان و نمایشنامه نیز به عنوان تجربه هایی تازه به کارنامه خود افزوده است.

و اما نقاشی؛ او سال ها دوست نزدیک شماری از نقاشان بزرگ معاصر ایران مثل منوچهر یکتایی و بهمن محصص و آیدین آغداشلو و سهراب سپهری و علی اکبر صادقی بوده و تردیدی نیست که تأثیرهای آشکار و پنهانی بر آنها داشته است. اما روی آوردن او به نقاشی در سال های اخیر فارغ از آگاهی هایی است که از جریان هنر امروز ایران داشته است. نقاشی برای احمدرضا احمدی پناهی بوده است برای رهایی از افسردگی. نقاشی برای او نوعی اعلام حیات به وسیله هنر بوده است، همچنان که بسیاری از دفترهای شعرش نیز در سال های اخیر چنین نقشی را ایفا نموده اند.

نمایشگاه نقاشی های احمدرضا احمدی که این روزها در گالری اُ دایر است از استمرار کار هنرمندی خبر می دهد که به جز هنر راهی برای اعلام حیات ندارد و به رغم کهنسالی و دست وپنجه نرم کردن با بیماری های بسیار همچنان به کار هنری مشغول است. نقاشی ـ چنان که احمدرضا احمدی بارها گفته است ـ به او حس زندگی و امید زنده ماندن داده است و به رغم دشواری ها و بیماری ها پناه او بوده است. هنرمند ناگزیر از آفرینش است و نیز ناگزیر است که شکل های گوناگون بیان هنری را آزمون کند، گاهی در سال های جوانی که به بیان ویژه خود به وسیله هنر برسد، گاهی در کهنسالی، پس از گذراندن تجربه های گوناگون. چرا که هنرمند طریقی جز هنر نمی شناسد.